jueves, 4 de marzo de 2010

As Primeiras Olimpíadas

Os xogos Olímpicos chamáronse así porque se xogaban no Santuario de Olimpia, en honra de Zeus e os xogos comezaban cunha cerimonia e un sacrificio ao Deus Zeus e disputábanse nun estadio da cidade de Élide.
A primeira edición consistiu unicamente nunha carreira de 185 ou 190 metros por 32 de ancho. Posteriormente fóronse engadindo carreiras máis longas, loitas e o pentatlón, que comprendía lanzamentos de disco e xavelina, carreiras a valmontes, salto de lonxitude e loita libre. Despois agregáronse o boxeo, as carreiras de carros, a forma de loita violenta coñecida como pancracia, e outros deportes. Outra das primeiras probas olímpicas foron os saltos en longo, por mor de que os gregos afacían saltar gabias e arroios, e estaban adestrados niso. O deporte máis emblemático de todas as olimpíadas é o maratón.
O lanzamento de disco foi unha das primeiras probas dos xogos olímpicos antigos. Estas actividades físicas, competencias e loitas, non só estaban ligadas a un sentido relixioso, posto que os realizaban en honra aos deuses e brindábanlles sacrificios; tamén influenciaron na cultura, especialmente na música e nas artes.
Os xogos olímpicos celebrábanse no verán e cada catro anos, período que chamaban Olimpíada. Nese período paralizábanse os conflitos bélicos. En honra aos Deuses e logrando a unión dos gregos nesas ocasións, celebrábanse os xogos antigos. Eran catro: os xogos ístmicos, os píticos, os nemeos e os olímpicos. O primeira maratón ocorreu cando en 490 antes de Cristo un heroe grego: o soldado Filípides, percorreu 40 quilómetros con noticias da batalla de Maratón.

viernes, 26 de febrero de 2010

As claras diferencias de vestimenta entre 2 séculos




Historia do fútbol:2.1 Orixes:
Para empezar a narrar a historia do fútbol e localizar a orixe deste deporte sería necesario remontarse até as antigas civilizacións e imperios, onde poden atoparse diversos antecedentes de xogos de pelota con características similares.
Así, segundo algunhas teorías, a historia do fútbol podería comezar no antigo Exipto, xa que durante o século III a.C. realizábase un xogo de pelota como parte do rito da fertilidade, no que se practicaba algo parecido ao balonmán. Con todo en China xa se inventou a pelota de coiro un século antes, cando Fu-Hi, inventor e un do cinco grandes gobernantes da China da antigüidade, creou unha masa esférica xuntando varias raíces duras en forma de porcas ás que recubriu de coiro cru; con isto nacía a pelota de coiro, coa que se xogaba simplemente a pasala de man en man. Esta pelota foi adoptada posteriormente nos xogos populares dos seus veciños India e Persia. Por outra banda, nas antigas civilizacións prehispánicas tamén se coñecen xogos de pelota máis similares ao que se coñece hoxe como fútbol. Así por exemplo os aztecas practicaban o tlachtli, unha mestura entre tenis, fútbol e baloncesto no que se prohibía o uso das mans e os pés e o capitán do equipo derrotado era sacrificado.
A historia do fútbol continuaría na Grecia clásica, onde mesmo Homero chegou a facer alusión tamén a un xogo de pelota, ao que chamaban 'esfaira' ou 'esferomagia' debido á esfera feita de vejiga de boi que se utilizaba no mesmo. Desde aí pasou ao Imperio Romano, que utilizaban no seu xogo 'harpastum' un elemento esférico chamado 'pila' ou 'pilotta' que evolucionou até o termo 'pelota' utilizado actualmente. Durante a Idade media tivo moita fama entre diferentes cabaleiros e culturas; entre outras anécdotas dise que Ricardo Corazón de León chegou a propor ao caudillo musulmán Saladino, que dirimisen as súas diferenzas sobre a propiedade de Xerusalén cun partido de pelota.




Unha representación do calcio florentino durante o Século XVII.
Os primeiros códigos británicos caracterizábanse por ter poucas regras e pola súa extrema violencia. Un dos máis populares foi o football multitudinario. O football multitudinario non foi o único código da época. De feito existiron outros códigos máis organizados, menos violentos, e mesmo que se desenvolveron fóra das Illas Británicas. Un dos xogos máis coñecidos foi o calcio florentino, orixinario da cidade de Florencia, Italia. Este deporte influenciou en varios aspectos ao fútbol actual, non só polas súas regras, senón mesmo polo ambiente de festa en que se xogaban estes encontros.
O nome 'fútbol' provén da palabra inglesa 'football', que significa 'pé' e 'pelota', polo que tamén se lle coñece como 'balompé' en diferentes rexións hispano parlantes, en especial Centroamérica e Estados Unidos. Na zona británica tamén se lle coñece como 'soccer', que é unha abreviación do termo 'Association' que se refire á mencionada Football Association inglesa. O uso dun termo ou outro dependía do status da clase social na que se practicaba; así as clases altas xogaban ao 'soccer' nas escolas privadas mentres que as clases traballadoras xogaban ao 'football' nas escolas públicas.
2.2 Expansión internacional:
Co pasar dos anos, o fútbol expandiuse rapidamente nas Illas Británicas, creándose novas asociacións de fútbol á parte da inglesa, as cales representaban ao catro rexións do por entón Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda: a Scottish Football Association (Escocia, fundada en 1873), a Football Association of Wales (Gales, 1875) e a Irish Football Association (Irlanda, 1880). A finais dos anos 1880 o fútbol comezou a expandirse rapidamente fose do Reino Unido, principalmente debido á influencia internacional do Imperio Británico. Os primeiros países en iniciar as súas asociacións de fútbol foron os Países Baixos e Dinamarca (1889), aos que logo se sumaron as asociacións de Nova Zelandia (1891), Arxentina (1893), Chile, Suíza e Bélxica (1895), Italia (1898), Alemaña e Uruguai (1900), Hungría (1901), Noruega (1902), Suecia (1904).
O auxe do fútbol a nivel mundial motivou a creación da FIFA o 21 de maio de 1904. As asociacións fundadoras foron Bélxica, España, Dinamarca, Francia, Países Baixos, Suecia e Suíza. O catro asociacións de fútbol do Reino Unido, as denominadas Home Nations, opuxéronse á creación do devandito órgano. Debido ao crecemento do fútbol, a FIFA anunciara a primeira competición internacional de seleccións para 1906, pero por problemas internos de varias asociacións, a mesma non se desenvolvo[]. O fútbol xa se presentou ao mundo por medio dunha serie de encontros de exhibición durante os Xogos Olímpicos de 1900, 1904, 1906 (xogos intercalados), todos a nivel de clubs, ata que a edición de 1908 recibiu por primeira vez unha competición de seleccións. A medalla dourada quedou en mans da selección Británica.
En 1916 fúndase a Confederación Suramericana de Fútbol, que ese mesmo ano organiza a primeira edición do Campionato Suramericano de Fútbol, actual Copa América. Devandito torneo mantense até a actualidade como o máis antigo da historia do fútbol, dos que aínda existen.
A Primeira Guerra Mundial fixo retroceder o desenvolvemento do fútbol, pero as edicións de 1924 e 1928 dos Xogos Olímpicos revitalizaron o deporte, en particular as actuacións da selección uruguaia. Este novo crecemento do fútbol motivou a que a FIFA confirmase o 28 de maio de 1928 en Ámsterdam, a realización dun campionato mundial de seleccións, cuxa sede sería confirmada o 18 de maio de 1929 no congreso de Barcelona. Uruguai sería sede da primeira edición da Copa Mundial de Fútbol, que se celebraría en conxunto co centésimo aniversario da primeira Constitución uruguaia. A selección uruguaia quedou co primeiro titulo da historia da competición. A segunda edición do torneo realizouse en 1934 en Italia, e foi utilizada polo ditador Benito Mussolini como propaganda do seu réxime. A competición viuse deslucida debido á intervención de Mussolini, que fixo todo para que a súa selección italiana obtivese o torneo, incluso ameazando aos árbitros da final[7]. A terceira edición do torneo tamén se viu deslucida grazas a Mussolini, que previo á final entre Italia e Hungría enviou unha telegrama á súa selección ameazándoos de morte. Finalmente a selección azzurra, que vestiu un uniforme completamente negro representando ao Partido Nacional Fascista, impúxose na final por 4 goles a 2[8].
A Segunda Guerra Mundial tamén tivo un efecto similar sobre o fútbol. En 1946 as Home Nations, que se habían desafiliado da FIFA logo da Primeira Guerra Mundial, volveron á FIFA. O 10 de maio de 1947 considérase unha data de vital importancia para o rexurdimento da FIFA e do fútbol mundial, grazas á realización do encontro amigable entre a selección británica e un combinado de futbolistas europeos, o Resto de Europa XI, no denominado Partido do Século. O encontro disputouse en Hampden Park, Glasgow, Escocia, ante 135.000 espectadores. O conxunto británico quedou co partido por un marcador de 6 goles a 1, e a recadación do partido foi doada á FIFA, para axudala no seu relanzamento[6]. A primeiro edición da Copa Mundial posterior á Segunda Guerra Mundial desenvolver en Brasil durante 1950. O triunfo do seleccionado uruguaio no lembrado Maracanazo coroou o rexurdimento da FIFA e do fútbol mundial.
2.3 Consolidación:
A segunda metade do século XX sería a época de maior crecemento do fútbol. O fútbol suramericano xa se atopaba organizado desde 1916, ano da fundación da Confederación Suramericana de Fútbol, pero o fútbol noutras zonas recentemente agruparíase nos anos 1950 e 60. En 1954 o fútbol europeo e asiático organizaríase na UEFA e a Confederación Asiática de Fútbol respectivamente. En África fundaríase a Confederación Africana de Fútbol en 1957, en América do Norte a CONCACAF en 1961, e por último en Oceanía a Confederación de Fútbol de Oceanía en 1966. Ditas organizacións afiliaríanse á FIFA baixo o nome de confederacións.
En paralelo coas creacións das novas confederacións, comezáronse a disputar os primeiros torneos rexionais de seleccións, excepto pola Confederación Suramericana de Fútbol, que xa disputaba o seu Campionato Suramericano de Seleccións desde 1916. En 1956 a AFC realizou a primeira edición da Copa Asiática, e ao ano seguinte os CAF organizou a Copa Africana de Nacións. En 1960 créase a Eurocopa, que nuclea ás seleccións da UEFA. Pola súa banda, a CONCACAF disputaría por primeira vez a Copa CONCACAF en 1963, que máis tarde sería substituída pola Copa de Ouro da CONCACAF. A OFC sería a última en crear o seu propio torneo, a Copa das Nacións da OFC, celebrada por primeira vez en 1973.
Debido á creación das confederacións, comezáronse a disputar os primeiros campionatos internacional a nivel de clubs, sendo a primeira do seu tipo a liga de Campións da UEFA, que reuniría aos distintos campións das principais ligas dos países da UEFA a partir de 1955. Cinco anos máis tarde iniciaríase a Copa Liberadores de América, máximo evento para clubs afiliados á Conmebol que se disputou por primeira vez en 1960. Ese mesmo ano disputaríase a primeira edición da Copa Intercontinental, que reuniu aos campións de ambos os torneos. Este torneo sería substituído en 2005 pola Copa Mundial de Clubs da FIFA, que ademais recibiría aos campións das demais confederacións.
Mentres tanto, a Copa Mundial de Fútbol consolidouse como o evento deportivo de maior importancia no mundo enteiro, incluso superando en audiencia aos propios Xogos Olímpicos[].
* Creación da federación peruana de fútbol (F.P.F):
O 27 de febreiro de 1912 foi creada a liga Peruana de Fútbol con equipos de Lima e o porto de Callao. Desde 1912 até 1921 desenvolveuse esta Liga como Campionato Peruano. No ano 1922 o torneo xera polémica e como consecuencia o 23 de agosto dese ano créase a Federación Peruana de Fútbol (FPF). Desde 1926, comezáronse a xogar novamente os torneos nacionais, baixo os auspicios da FPF. Estes campionatos xogáronse en forma amateur (non profesional) até 1951, en que a FPF adecua o torneo aos lineamientos mundiais e a partir de 1965 ábrese o campionato a equipos de todo o país. Desde 1966 nacería o denominado Torneo Descentralizado de Fútbol até 1984 en que se comezaron a xogar os torneos Rexionais, Metropolitanos e Nacionais. Desde 1992, xógase baixo o sistema dun único campionato que determina aos representantes á Copa Liberadores e torneos suramericanos anexos.

jueves, 25 de febrero de 2010

Sin ninguna duda casi todos los pueblos del mundo tienen determinados tipos de deporte.
Sin ninguna duda también, los miembros de estos pueblos durante los períodos de su infancia y la juventud tienen juegos particulares Tanto estos juegos como sus leyendas, sus cuentos, mitos y deportes conservan diferentes situaciones origen histórico que hacen al folklore del país.
Estamos acostumbrados a escuchar que la ontogenia (desarrollo del ser humano como individuo), resume a la Filogenia (desarrollo y evolución de la Humanidad). Si adhiriéramos aunque sea parcialmente a esta afirmación podríamos leer, tanto en los cuentos y leyendas como en juegos y deportes de los pueblos, su origen, y su evolución. De modo tal, podríamos preguntarnos si existe alguna correlación entre los juegos de los niños y los deportes de los pueblos más antiguos y si cuando más evolucionado es un pueblo más complejo serían sus juegos y deportes. Esta correlación no se sostiene ya que existen civilizaciones avanzadas que practican antiguos deportes.Una posible explicación es que la magia que ejercen los antiguos deportes sobre los pueblos altamente evolucionados, están en relación directa con la psicología de los mismos, la que contiene estructuras profundas de origen y de situaciones importantísimas que hacen al sostenimiento de las estructuras de esas sociedades. Una respuesta más cabal la podría llegar a dar una antropología especializada en deportes.
No obstante, desde este lugar podríamos preguntarnos acerca de la finalidad que tendría los deportes dentro de una sociedad en la antigüedad.
Merece destacarse el hecho de que muchos deportes parecen haber tenido su nacimiento en el ejercicio de destrezas físicas y o psicológicas que actuarían al servicio de la sobreviven cia. Por debajo de esto, se encuentra lo que denominamos desde la perspectiva psicoanalítica, la pulsión de autoconservación o quizás el instinto de sobrevivencia
El lanzamiento de la jabalina, de las flechas, el salto en alto o en largo, la lucha cuerpo a cuerpo, el correr, el patinar sobre nieve, el nadar, el bucear, el remo, etc. serían claros ejemplos que hacen a esta posible hipótesis Sobrevivencia que también y de acuerdo con las características de cada actividad, estaría vinculada a las guerras o contiendas que periódicamente por motivos territoriales, políticos o religiosos se suscitaban entre los pueblos de la antigüedad.
También las danzas rituales podrían haber generado por imitación y derivación ciertos deportes, tales como la gimnasia libre o el patinaje artístico.
Pero, es necesario aclarar que en todo esto, la fantasía del hombre y su profunda capacidad simbólica han intervenido para hacer que aquella que era una necesidad de sobrevivencia(y en algunos pueblos continúa siéndolo), se enriquezca y llegue a ser otra suerte de sobrevivencia ligada mucho más con lo social y o la economía que con necesidades básicas.
Otros deportes estarían vinculados con el sostenimiento de las leyes que regula a tal o cual sociedad.
Pero qué es lo que hace que hoy en día se tire la jabalina, si en nuestras sociedades ya no se usa para cazar y o alimentarnos? O se compita para saber quién salta más alto en largo o en alto, o alguien quien nade más rápido. O caso no será por el mismo placer que del deporte deviene y que tantos beneficios produce satisfaciendo áreas y deseos personales de variada singularidad?
En todos ellos, el hombre demuestra su poder y su anhelo de mejorarse en forma constante, superando cada vez más sus “rankings”. Con este tipo de competencia se sostiene al mismo tiempo antiguas y obscuras vivencias que yacen en el inconsciente de los atletas y que se han transmitido tanto física como psicológica y socialmente por medio de la práctica deportiva y en el cumplimiento de sus reglas y condiciones.
Muchos autores, entre ellos Stump, Cozens y Dunlap (1975), que han realizado intensas y amplias investigaciones en las llamadas culturas “primitivas”, han encontrado por ejemplo entre los maoríes, los fidjis y los samoanos una larga lista de factores por los que son practicados los deportes. Entre ellos se han encontrado que los mismos se vinculan a: entrenamiento para guerras y contiendas.
1. desarrollo de habilidades especificas2. ser eficaces en el sostenimiento de reglas3. cubrir recreaciones personales y sociales4. promover la comunicación, la lealtad y la solidaridad de las tribus5. sublimar actividades competitivas agresivas para mantener el equilibrio social6. sostener la salud y la confianza en si mismo7. mostrar alegría del vivir 8. fomentar lo placentero9. mostrar el arte que deviene del cuerpo en movimiento10. educar a los más pequeños y a los jóvenes11. sostener tradiciones12. mantener y mejorar las pautas morales13. obtener honores y consideraciones por parte de la comunidad a la que pertenecen y a otras14. servir para el ingreso a la edad adulta, entendiendo a ciertos deportes como ritos de iniciación o ante nacimientos, casamientos, muertes 15. propiciar a los dioses16. mantener el honor de la nación 17. acceder a experiencias mítico-ascéticas18. honrar a los más viejos19. recordar a los ancestros
A esta larga lista se le podrá añadir el estimulo innato que produce el placer de realizar deportes, placer que “obliga” a continuar practicándolo.
Cuando fueron estudiadas las actividades deportivas entre los pueblos de la antigüedad, se pudo observar que muchos rituales y ceremonias religiosas eran acompañadas de estas actividades que hacían de necesario, aclaratorio y enriquecedor complemento. Por este motivo, muchos así llamados deportistas pertenecían y pertenecen a un ámbito sagrado, y dichos atletas estaban y están teñidos con algo de la misma “divinidad”.
Hoy en día
Hoy en día, y salvando el criterio de lo sagrado, podemos observar que, cuando un jugador de foot-ball hace un gol, sus mismos compañeros corren hacia él lo tocan, se le enciman, como si el cuerpo de él tuviera algo mágico, algo poderoso de lo cuál uno tuviera que impregnarse. A este hecho se le añade el reconocimiento, la protección del goleador, como también el agradecimiento de su grupo más el grito de toda la tribuna de seguidores a quienes en muchas oportunidades se arrodilla el goleador ofreciéndoles el gol, coronándose gloriosamente la hazaña, sobre todo si es éste el gol que determina la victoria.
En la actualidad encontraremos también rituales que acompañan a las actividades deportivas. Fiesta, himnos, bandas musicales, desfiles, colores, pantallas, que parecen ser una herencia modificada de aquellos antiguos rituales.
Algo que los hombres repetimos porque se halla profundamente internalizado en nuestros espiritus. Un ejemplo notable de esta preservación cultural es la ceremonia inaugural de los Juegos Olímpicos (de Olimpo, lugar de permanencia de los dioses), en la que el fuego simboliza el principio de la gran Fiesta y el conocimiento de la verdad, de lo mejor y de lo más bello. Es que acaso existen deportes feos? Si la belleza está ligada a la verdad y en el deporte mostramos lo más propio de cada uno de nosotros, es posible que no existan nada más que deportes bellos. Aquellos que, además cumplen con un papel ético y hacen al servicio del Bien Común

viernes, 15 de enero de 2010

Relatividad especial

Relatividad especial
La Teoría de la Relatividad Especial, también llamada Teoría de la Relatividad Restringida, publicada por Einstein en 1905. Esta teoría describe la física del movimiento en el marco de un espacio-tiempo plano y se usa básicamente para estudiar sistemas de referencia inerciales. Estos conceptos fueron presentados anteriormente por Poincaré y Lorentz, que son considerados como originadores de la teoría.
Tras la publicación del artículo de Einstein, la nueva Teoría de la relatividad especial fue aceptada en unos pocos años por la practica totalidad de los físicos y los matemáticos, de hecho personas como Poincaré o Lorentz habían estado muy cerca de llegar al mismo resultado que Einstein. La forma geométrica definitiva de la teoría se debe a Hermann Minkowski, antiguo profesor de Einstein en la Politécnica de Zürich, acuñó el término "espacio-tiempo" (Raumzeit) y le dio la forma matemática adecuada El espacio-tiempo de Minkowski es una variedad tetradimensional en la que se entrelazaban de una manera insoluble las tres dimensiones espaciales y el tiempo. En este espacio-tiempo de Minkowski, el movimiento de una partícula se representa mediante su línea de universo (Weltlinie), una curva cuyos puntos vienen determinados por cuatro variables distintas: Las tres dimensiones espaciales (,,) y el tiempo (). El nuevo esquema de Minkowski obligó a reinterpretar los conceptos de la métrica existentes hasta entonces. El concepto tridimensional de punto fue sustituido por el de evento. La magnitud de distancia se reemplaza por la magnitud de intervalo.

jueves, 10 de diciembre de 2009

Energía alternativa

Genéricamente, se denomina Energía alternativa, o más propiamente fuentes de energía alternativas, a aquellas fuentes de energía planteadas como alternativa a las tradicionales o clásicas.[1] No obstante, no existe consenso respecto a qué tecnologías están englobadas en este concepto, y la definición de "energía alternativa" difiere según los distintos autores: en las definiciones más restrictivas, energía alternativa sería equivalente al concepto de energía renovable o energía verde, mientras que las definiciones más amplias consideran energías alternativas a todas las fuentes de energía que no implican la quema de combustibles fósiles (carbón, gas y petróleo); en estas definiciones, además de las renovables, están incluidas la energía nuclear o incluso la hidroeléctrica.[2]
Los combustibles fósiles han sido la fuente de energía empleada durante la primera y segunda revolución industrial, pero en la actualidad presentan fundamentalmente dos problemas: por un lado son recursos finitos, y se prevé el agotamiento de las reservas —especialmente de petróleo— en plazos más o menos cercanos, en función de los distintos estudios publicados. Por otra parte, la quema de estos combustibles libera a la atmósfera grandes cantidades de CO2, que ha sido acusado de ser la causa principal del calentamiento global. Por estos motivos, se estudian distintas opciones para sustituir la quema de combustibles fósiles por otras fuentes de energía carentes de estos problemas.
Las energías alternativas se dividen en dos grandes grupos:
Fuentes de energía renovables (eólica, solar, biomasa, etc.)
Energía nuclear
No todos coinciden en clasificar la energía nuclear dentro de las energías alternativas, pues al igual que los combustibles fósiles, se trata de un recurso finito, y además presenta problemas medioambientales importantes, como la gestión de los residuos radiactivos o la posibilidad de un accidente nuclear. Sin embargo, la reducida emisión de CO2 de esta tecnología, y la todavía insuficiente capacidad de las energías renovables para sustituir completamente a los combustibles fósiles, hacen de la energía nuclear una alternativa sujeta a fuerte polémica.

viernes, 20 de noviembre de 2009

Aforro enerxético

Aforro enerxético
O incremento do consumo de fontes de enerxía aumentou un 17% dende o período 1997 – 2000, e a falta de datos actualizados, podemos prever que o consumo segue a alza.
Este aumento de consumo leva consigo unha forte dependencia dos combustibles fósiles e do exterior, xa que a maioría dos combustibles fósiles son importados, ata o punto de que en España importase ata un 75% da enerxía que se consume.
Á vista deste escenario, faise imprescindible unha concienciación xeral sobre o aforro da enerxía, e o seu consumo responsable.
Para concienciarnos a todos, e darnos as pautas de conducta axeitadas para levar a cabo este aforro, tanto o IDAE (Instituto para la Diversificación y el Ahorro Energético), como o INEGA (Instituto Enerxético de Galicia), desenrolan campañas es estes aspectos. Recomendamos visita-la guía do aforro enerxético do Inega onde atoparemos cumprida información sobre o aforro enerxético.
FAEPAC, na súa contribución ao fomento do aforro, elaborará unhas guías orientadas tanto ao sector doméstico coma as institucións públicas. Namentres non chega a súa publicación ofrecemos uns consellos sinxelos para por en práctica.